درباره ما
تابستان سال 90 بود که من (ریاضی)، علی ساریخانی و چند نفر از بچه های دانشگاه شیراز تصمیم گرفتیم یه هواپیمای بدون سرنشین بسازیم و توی مسابقه ی پهپاد دانشگاه شریف شرکت کنیم.. مسابقات بهانهی خوبی بود که شرکت کنندهها یه چیزی یاد بگیرن و مقدمات آینده شغلی خودشونو فراهم کنن. ذهنیت من این بود که با ساختن این هواپیما میشه یه شرکت در زمینه پرنده های بدون سرنشین راه انداخت و رفته رفته محصولات حرفه ای تولید کرد که قابل رقابت با محصولات شرکت Parrot، 3D Robotics و ... باشه. همین آرزوهای بزرگ بود که به همه اعضا انرژی می داد و توی جو خشکی که همه به فکر نمرهی درسای سخت دانشگاهیشون بودن کلی امید و انگیزه ایجاد می کرد مخصوصا وقتی دور هم جمع می شدیم و برای پیشبرد پروژه همفکری می کردیم
چقدر سخت گذشت تا تونستیم منابع خوبی رو برای طراحی هواپیما پیدا کنیم. هر جا مراجعه می کردیم نگاه به سن و سال ما و درسهایی که گذرنده بودیم می کردن و یه لبخند معنا دار جوابمون بود که شما تازه سیالات رو پاس کردید حالا می خواید هواپیمای بدون سرنشین بسازید! ولی خب سماجت ما از عقب نشینی جلوگیری می کرد و و پوستمون کلفت تر از این حرف ها بود. خدا دکتر صدرایی رو خیر بده که لااقل یه سری فصل های کتاب انگلیسیشو داخل نت گذاشته بود و همون شد جرقه ی شروع کار ما ...
تابستون رو داخل خوابگاه دانشگاه شیراز سپری کردیم (بماند که چقدر سخت خوابگاه دادن) و بالاخره موفق شدیم طراحی رو به مراحل خوبی برسونیم ... نوبت به ساخت پروژه رسید و تازه هفت خان ما شروع شد! اولین مشکل ما این بود که شیراز یه شهر صنعتی نبود (مثل خیلی از شهرهای دیگه تو ایران) و برای پیدا کردن یه قطعه ساده باید کل شهر رو زیر پا میذاشتی، از صاحب مغازه هم اگه سوال داشتی کافی بود سوال اول به دوم می رسید ! خودتون می دونید چی میگم... یه جور نگات می کرد انگار باید عالم کل باشی..طفلی نمی دونست هنوز داخل دانشگاه های ما وقتی درس میدن هیچ اشاره ای به کاربردها نمی کنن، هدف بیشتر ساختن یه ماشین مقاله هست. اینجوری شد که برای خرید بعضی قطعاتمون باید میومدیم تهران می گشتیم. تهران هم یه شهر شلوغ و پر ترافیک که صنف هر کدام از تامین کننده ها (قطعات الکترونیک، مکانیک، مواد و ...) یه جای شهر هست. القصه اینکه ما هواپیمامونو با هزار دنگ و فنگ ساختیم ولی این رسمش نبود که اینقد اذیت شیم...
